Prolog.

Okej, to lecimy z opowiadaniem, nie? Mam prolog, więc nie jest źle. Nie chcę przedłużać bez sensu.

Uwaga: Jeżeli jesteś zawziętą Calderis, to radzę Ci opuścić ten blog, ponieważ nie będą padały tu zbyt miłe słowa na jej temat.

           Jest cicho i ciemno. Z resztą czego mogę spodziewać? Jest trzecia nad ranem, a ja jadę samochodem prosto z Doncaster do Londynu, do domu. Do Harry’ego. Na ulicy palą się latarnie, a u mnie w samochodzie gra radio. Nocna audycja nie należy do najciekawszych, jednak zawsze mam ze sobą komplet płyt zespołu The Fray. Leciała teraz moja ulubiona piosenka, którą zawsze śpiewałem Harry’emu jak był smutny zły, czy zawiedziony. Sam cicho nucę pod nosem, jednak wzrok mam skupiony na drodze, która jest mokra od siarczystego deszczu. Wycieraczki równo chodzą po szybie. Jeszcze jakaś godzina i będę w domu. 

            Piosenka się kończy i leci następna. Znów nucę słowa piosenki i przymykam oczy. Szybko jednak je otwieram, przypominając sobie, że jestem na drodze. Myślę, czy nie zatrzymać się gdzieś z boku i nie przespać kilku godzin, jednak odganiam tę myśl. Chcę być najszybciej przy Harrym.

            Ja i Harry jesteśmy parą dopiero od dwóch tygodni. Dopiero tak niedawno stwierdziliśmy, że za bardzo się kochamy, by to ukrywać przed światem mimo, że wiedzieliśmy jakie mogą być tego konsekwencje. Management oczywiście z początku się sprzeciwiał, twierdził, że dalej powinienem udawać szczęśliwego, zakochanego Louisa z Eleanor. Jednak fakt, że musiałem ją całować, przytulać, trzymać za rękę, udając, że ją kocham był okropny. Okłamywałem w ten sposób fanów, Harry’ego, Eleanor (która o tym nie miała pojęcia), resztę chłopaków, a co ważniejsze – siebie. To jedyna rzecz, której nie potrafiłem robić. Nie umiałem nawet wyobrazić sobie, że ona to Harry. 

            Wiem, że Eleanor darzyła mnie (jeżeli nadal nie darzy) wielkim uczuciem. Rozumiałem to. Nadal rozumiem. Jednak nie umiem okłamywać, nie w tak brutalny sposób. Bo, co musiał czuć Harry, oglądając zdjęcia moje i Eleanor, które nawiasem mówiąc były wymuszane? Sam chciałem, by to Harry, nie ona znajdował się na tych zdjęciach. I jakkolwiek to zabrzmi, ja lubię Eleanor. Lubię ją, jednak nic więcej. Przyjaciółka. 

            Jednak teraz nie musimy się ukrywać. Jesteśmy w związku, z czego oboje jesteśmy dumni. Fani ciepło przyjęli ten fakt, chłopcy również. Jedynie Zayna odraża fakt, że okazujemy sobie publicznie uczucia, trochę za często. Nie ma nic przeciwko naszemu związkowi, ba! Uważa, że lepiej, iż jestem z Harrym, niż z Eleanor, jednak nie zawsze może patrzeć, jak czule całujemy się w usta, mocno trzymamy za ręce, czy obejmujemy w tak zwany ‘specyficzny sposób’. 

            Czuję jak oczy mi się kleją. Stwierdzam, że zjadę na pobocze by się przespać chociaż te kilka godzin. Staram się przytomnie patrzeć na ulicę, co już powoli mi nie wychodzi. Wiem, że niedaleko jest takie pobocze, więc resztkami trzeźwego rozumu staram się do niego dotrzeć. Nagle widzę oślepiające, jasne światło napływające z naprzeciwka. Chcę wykręcić, jednak jest już za późno. Nie mogę nawet powiedzieć, że kocham Harry’ego. Ze łzą spływającą po policzku czekam na nieunikniony koniec.

            Ostatnie co słyszę, to głuchy dźwięk uderzenia.

*

            Budzi mnie dźwięk mojego telefonu. Chciałbym, żeby to był Louis piszący, że zaraz przyjedzie lub, że się spóźni bo jest zmęczony i chce się przespać. Nie miałbym mu tego za złe. Droga z Doncaster jest spora, a jeszcze on wraca nocą. 

            Za oknem bębni deszcz, który wydaje się teraz taki głośny w porównaniu do cichej atmosfery panującej w naszym wspólnym domu. 

            Spoglądam na wyświetlacz i nie ukrywam zdziwienia. Zastrzeżony numer dzwoni do mnie o czwartej nad ranem. Nie jest to normalne. Naciskam szybko zieloną słuchawkę i podnoszę telefon do ucha. To co słyszę wprawia mnie najpierw w paraliż, później w głęboki szloch. Dziękuję pospieszne za informację i rozłączam się. Z łóżka wyskakuję jak poparzony i podchodzę do szafy. Wyjmuję z niej byle jakie dresy i jakąś bluzę z kapturem. Na nogi zakładam pierwsze lepsze buty, które są pod ręką i wybiegam z domu. Wsiadam pospiesznie do samochodu i jadę na znany mi adres. 

            Wpadam do szpitala cały mokry od potu, łez i deszczu, który jest na dworze. Pytam się recepcjonistki, gdzie jest Louis Tomlinson. Odpowiada mi, że nie może udzielać mi takich informacji. Moje emocje biorą górę i krzyczę na nią, że jestem jego chłopakiem, oraz że żądam, aby mnie poinformowała gdzie on się w tej chwili znajduje. Od razu ją jednak przepraszam i już chcę odejść, kiedy cichym głosem mówi, że Louis jest na Sali operacyjnej. Miał wiele szczęścia, że przeżył wypadek. 

            Siadam na krześle przed salą operacyjną i chowam twarz w dłonie. Nie może do mnie dotrzeć fakt, że Louis miał wypadek i że właśnie lekarze walczą o jego życie. Chwytam telefon i dzwonię do każdego z chłopaków po kolei. Ich reakcja jest taka sama. Jak to możliwe?! Na sali operacyjnej?! Dobrze, zaraz będę. Harry, trzymaj się. 

            Rozłączam się z Niallem i znów przecieram dłońmi twarz. Jestem zmęczony, a za razem nie chcę przegapić momentu, kiedy lekarzy wyjedzie z łóżkiem, na którym leżeć będzie Louis, a doktor nie powie mi, że z nim wszystko w porządku. 

          Niedługo później słyszę krzyki chłopaków, w szczególności Zayna. Jako najgłośniejszy i najłatwiej irytujący się krzyczał na recepcjonistkę, by powiedziała, gdzie leży Louis. Ta wręcz ze łzami w oczach mówi gdzie jest i wtedy chłopcy mnie zobaczyli. Muszę wyglądać okropnie, bo chłopcy od razu rzucają się na mnie i oferują chusteczki, a Niall, jedzenie. 

            Siadają koło mnie i razem wyczekujemy tego momentu, kiedy wszystko będzie rozstrzygnięte. 

 _____

            Liam śpi oparty o ramię Nialla, który delikatnie podjada drożdżówkę i rozmawia z Zaynem. Próbowali mnie wciągnąć w rozmowę, jednak z czasem przestali. Wiedzieli, że teraz potrzebuję pobyć sam na sam z moimi myślami i nadziejami. 

            Nagle drzwi się otwierają. Wychodzi lekarz, czarnoskóry, wysoki mężczyzna o średniej budowie. Zdejmuje z twarzy maskę ochronną. Za nim trzy pielęgniarki wiozące łóżko, na którym… O słodki Boże, leży Louis! Podbiegam do niego, jednak pielęgniarki mówią mi, że Louis jest po ciężkiej operacji i teraz będzie w śpiączce, jednak wszystko z nim dobrze. Wtedy słyszę jak lekarz zwraca się do mnie. Podchodzę do niego i słucham. Mówi, że Louis miał pękniętą wątrobę i przygniecione płuca. Jego stan jest ciężki, lecz stabilny, jednak póki co musi być w śpiączce. Dziękuję mu z całego serca i podchodzę do szyby. Drzwi wskazują numer 123. Patrzę jak klatka piersiowa Louisa lekko się unosi i powoli opada. 

           Chłopcy oferują mi podwózkę do domu. Zgadzam się po długich namowach i ich obietnicy, że przyjedziemy tu rano.

            W domu kładę się do łóżka, lecz nie mogę zasnąć. Chyba za bardzo się boję.